" Η ευτυχία είναι κάτι που πολλαπλασιάζεται,όταν διαιρείται."

Για ΄σένα και για 'σένα και για ΄σένα!

Σε μια λιμνούλα τόση δα,με αρκετό νεράκι,

πάνω σε ένα νούφαρο δίπλα σ' ένα βατράχι,

βρίσκεται κάτι όμορφο που με ανθό δεν μοιάζει.
Μ' ούτε λουλούδι της στεργιάς,

ούτε αυγό από το πάσχα
μα για φαντασου να ναι εκεί,

μια καρώ τραγιάσκα.

Μονάχη ονειρέυεται, με φίλους επιπλέει

κι άμα βρεθεί κάποιος εχθρός βυθίζεται και κλαίει.
όση ζωή και αν έχει δίπλα της,κοντά της,μακρυά της, 

εκείνη χρόνια τώρα ελάχιστα ψάχνει τον έρωτα της.

Τον θέλει να ναι όμορφος,με μάτια που θα λάμπουν 

να 'χει καλάμι του ψαρά,ψαράς να ναι η δουλειά του. 

Με την αποχή μια και δύο φορές να την ταράξει,

όπου στο τέλος της αρχής το στόχο του να φτάξει.

Φοβάται όμως μη τυχόν έτσι που θ' αγκιστρώσει,

ο έρωτας και τ' όνειρο,στο τέλος την πληγώσει.

Όμως ποιός ξέρει να της πεί,στο μέλλον τι θα γίνει,

κι άμα δεν έχω έμπνευση,τη φάει κάνα δελφίνι; 

ή αν του Πέτρου,του ψαρά ζεσταίνει τα μαλλιά του, 

και ίσως και 'κείνος τελικά βρήκε τον έρωτα του.