Ένας και σήμερα και τότε

Ο ήλιος αγκάλιαζε ζεστός τα σώματα μας και έκανε τις τρίχες μου να φαίνονται χρυσαφένιες.
Όμορφες,θηλυκές,καλοκαιρινές.
Καθισμένοι στα βράχια,καπνίζαμε ζηλέυοντας τη θάλασσα!
Το δέρμα σου,
αρμυρό σε κάθε φιλί μου,
ζεστό σε κάθε άγγιγμά μου.
Η αγκαλιά σου,ήρεμη,
πρόδιδε τον έρωτα.

Είναι η καρδιά μου μια αυλή σ' ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί,έλα και πές μου το γιατί.

 

Μια άσχημη μυρωδιά,μου αφήνουν τελικά,

όσοι άνθρωποι με απογοητέυουν.

Τόσο άσχημη,

που έμαθα να απομακρύνομαι.

Αναρωτιέμαι όμως,

πώς γίνεται κ εκείνοι δεν την μυρίζουν;

A boy makes his girl jealous of other women.A gentleman makes other women jealous of his girl.

Ευχαριστώ,για τα πιο όμορφά μου γενέθλια!

 

 Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.

Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.

Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

Κατερίνα Γώγου (1940-1993)

~My dream house~

                                                        

                      "you desired my attention but denied my affections"

 
" Η ευτυχία είναι κάτι που πολλαπλασιάζεται,όταν διαιρείται."

Για ΄σένα και για 'σένα και για ΄σένα!

Σε μια λιμνούλα τόση δα,με αρκετό νεράκι,

πάνω σε ένα νούφαρο δίπλα σ' ένα βατράχι,

βρίσκεται κάτι όμορφο που με ανθό δεν μοιάζει.
Μ' ούτε λουλούδι της στεργιάς,

ούτε αυγό από το πάσχα
μα για φαντασου να ναι εκεί,

μια καρώ τραγιάσκα.

Μονάχη ονειρέυεται, με φίλους επιπλέει

κι άμα βρεθεί κάποιος εχθρός βυθίζεται και κλαίει.
όση ζωή και αν έχει δίπλα της,κοντά της,μακρυά της, 

εκείνη χρόνια τώρα ελάχιστα ψάχνει τον έρωτα της.

Τον θέλει να ναι όμορφος,με μάτια που θα λάμπουν 

να 'χει καλάμι του ψαρά,ψαράς να ναι η δουλειά του. 

Με την αποχή μια και δύο φορές να την ταράξει,

όπου στο τέλος της αρχής το στόχο του να φτάξει.

Φοβάται όμως μη τυχόν έτσι που θ' αγκιστρώσει,

ο έρωτας και τ' όνειρο,στο τέλος την πληγώσει.

Όμως ποιός ξέρει να της πεί,στο μέλλον τι θα γίνει,

κι άμα δεν έχω έμπνευση,τη φάει κάνα δελφίνι; 

ή αν του Πέτρου,του ψαρά ζεσταίνει τα μαλλιά του, 

και ίσως και 'κείνος τελικά βρήκε τον έρωτα του.